Yol mu son mu?

İnsanın hayatı sorgulamaya 30'lu yaşlarında başlaması zor bir durum. Evrenin en doğru zamanlamasının bu olduğunu bilmene rağmen ister istemez neden daha önce değil diye üzülüyorsun. Okuyup öğrendikçe yol katediyorsun sanıyorsun ama arkana bir bakıyorsun daha gitmen gereken ne çok yol, öğrenmen gereken ne çok şey var! 30'lu yaşlardan sonra farkındalık da değişik bir deneyim oluyor. Hayatın içinde küçücük bir zerre olduğunu, gereksiz yere nekadar çok şeyi,insanı büyüttüğünü, daha iyi bir yaşam için gereken ne çok şeyi kaçırdığını farkettikçe içinde heyecan, korku, merak dansa başlıyorlar! Vakit az.... Herşey suçlamayla başlıyor... İçinde mutsuzsun, herkes/herşey suçlu bir sen mükemmelsin! Aslında hiç böyle olsun istemezdin... Okudukların seni tatmin etmiyor... Derken bir yol çıkıyor, bir kapı açılıyor. İnsanlar tanıyorsun sana çıkış yolunu göstersinler diye; kitaplar, yöntemler, uygulamalar... Daha iyi bir hayata diye çıktığın bu yolda bir bakıyorsun aslında aradığın yalnızca kendinsin! Yıllar, yollar boyunca suçladığın, kitaplarda aradığın, tüm sorgulamaların temel öğesi sensin! Kendini bulsan çözümü de bulacaksın ama basit olan hep en zor olandır ya! Çözümün kolay ama yolun uzun olduğunu anladığında çözüm aşaması başlıyor. İşte orası en güzeli. Tüm suçlamalardan ve yargılamalardan arınıp yaşam yolunda kendini bulmanın güzelliğine ve rahatlığına bırakıyorsun kendini. Başına olumlu olumsuz ne gelirse senin kendini bulman ve içindeki sana ulaşman için olduğunu biliyorsun. Ve hayat tüm yaşam yolunda güzellikleri sunmaya başlıyor... Yolumuz açık olsun...