O'na...

Ne zaman kendimle ama daha cok O'nunla inatlassam bana en basindan baslatarak hatirlatiyor buyuklugunu! Ve ben her defasinda kendimi unuturcasina gene inatlasiyorum! Yani inatlasiyordum!... Artik bitti teslimim... Yine ayni masada en bastan basladim; bu sefer 'olmali,olacak,istiyorum' hirsina kapilmadan, hayirlisi ise 'O' zaten oldurur kabulunde... Zaten hep oyle olmadi mi? Hep sikayet ettigim universite tercihimin carkinda da benim icin hayirlisini boyle gormustu, mezun oldugumda 'ben TOEFL almisim Bankanin dil sinavini mi alamayacagim' ukalaligimi 2 kez calistirarak yerle bir ettiginde de!... Hic unutmam Universitede Hukuk'u da 3. Kez gecemedigimde yine boyle sari bir defterle baslamistim 'en bastan' ! Biliyorum hep seviyor beni, koruyor da ama neden hala kendimi ispat etmek istercesine inatlasiyorum 'O'nunla bilmiyorum!... Sadece derslerde mi? Ne zaman dara dussem elimden tutmaz mi benim, yuregime uflemez mi nurunu? Cok dindar biri degilim ben ama 'O'nu bilirim! Ve 'O' da beni bilir bilirim... Kimileri menfaatten bilir 'O'nu kimileri korkudan; ben yuregimden bilirim ve severim. Dualarin illa kelimesi kelimesi kitaptaki gibi olmamasi gibi oldugunu da ogretti bana; gercekten istiyorsan oldurmak icin muktedir oldugunu da!... Ama sonucta mukemmel diye yarattigi babamiz bile hata islemis ya biz de onun devamiyiz tabi oluyor ondan hatalarimiz! İcimizde sonsuz sevgiden bir damla versek azalacak sanarcasina kendimize sakliyoruz yuregimize ufledigi sonsuzlugu... İsyan ediyoruz,inat ediyoruz, kiriyoruz ve kiriliyoruz, ama en cok kaciyoruz! Kendimizden, yuregimizden, kabulden... Ama artik bitti teslimim! Ne gelirse ondan kabulum... Ve biliyorum gercekten hayirlisi buysa benim icin 'OL' der olur!... 🙏🙏🙏